Arjan Pong
035 323239, 035 323240, 089 8129392
035 323239, 035 323240, 089 8129392
Your shopping cart
ไม่มีสินค้าในตะกร้าของคุณ
เเม่ครับอย่าทิ้งผม...
ArjanPong
| 24-09-2556
| เปิดดู 3678
| ความคิดเห็น 0
" เเม่ครับ..ทำไมเเม่ไม่มาเยี่ยมไม่มาหาเอ๋บัางครับ?..."
เสียงรำพึงรำพันเบาๆจากเด็กน้อยวัย 11 ขวบ ที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมายปลายทาง เจ้าหนูน้อยพยายามเชิดหน้าขึ้น เพื่อจะสกัดกั้นไม่ให้หยาดน้ำใสๆ ที่ทำท่าจะไหลหลั่งออกมาเสียให้ได้ ในช่วงเวลาเย็นโพล้เพล้อย่างนี้ ยิ่งทำให้พ่อหนูน้อยจิตใจหม่นหมองเป็นยิ่งนัก ภาพในอดีตห้องเช่าโกโรโกโสเก่าๆที่ครบุรี โคราช ห้าชีวิตนอนเเออัดยัดเยียดยิ่งกว่าปลากระป๋องในห้องเช่านั้น ภาพเเห่งความหลังมันได้ผุดขี้นมาซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
เจ้าเอ๋เกิดที่โคราช อ.ครบุรี แม่เป็นคนโคราช ส่วนพ่อเป็นฝรั่งอเมริกัน แต่สำหรับพ่อนั้น เจ้าหนูน้อยนึกหน้าไม่ออกเพราะพ่อกลับไปอเมริกาตั้งแต่ยังเด็กมาก คือพ่อเป็นทหารและมาประจำที่โคราช มาเจอแม่ซึ่งเป็นแม่ครัวอยู่ในแคมป์และได้แต่งงานกันจนมีลูกด้วยกัน 4 คน ตอนพ่อกลับเขาก็ชวนแม่ไปด้วย แต่แม่ไม่ยอมไปเพราะห่วงยาย อีกอย่างด้วยความที่แม่เป็นผู้หญิงธรรมดาไม่ได้มีความรู้ก็เลยไม่กล้าไป หลังจากที่พ่อไป ช่วงแรกๆ ก็มีการติดต่อกับแม่ทางจดหมาย แต่จากนั้นไม่นานก็ขาดการติดต่อ เพราะพ่อต้องย้ายไปประจำที่ประเทศอื่น และก็ไม่ได้ติดต่อพ่อจนทุกวันนี้ ซึ่งปัจจุบันก็ไม่รู้ว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า เจ้าหนูน้อยไม่เคยเจอพ่อเลย รูปสักใบของพ่อก็ไม่มี
แม่มีลูก 4 คน บ้านก็จนมาก ต้องเช่าบ้านเขาอยู่ แม่ทำงานรับจ้างได้ค่าแรงวันละไม่เท่าไหร่ เลยส่งเจ้าหนูน้อยไปให้อยู่กับตายายที่ อ.ครบุรี ต่อมาก็ถูกขอไปเลี้ยงที่กาญจนบุรี เพราะถ้ายังอยู่ที่เดิม แม่ก็ไม่มีปัญญาให้เรียนหนังสือ พี่สาวพี่ชายก็ได้เรียนแค่ป.4 เท่านั้น ต้องออกมาทำงานหาเงินช่วยแม่ แม่คงเล็งเห็นว่าถ้าอยู่กับแม่ก็ลำบาก กลัวอนาคตลูกไม่ดี จึงตัดสินใจให้คนอื่นเอาไปเลี้ยง ตอนที่ต้องจากแม่ไปก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะยังเด็ก 6 ขวบ รู้สึกแค่ว่าต้องไปอยู่กับพ่อแม่ใหม่ และตัวเจ้าหนูน้อยเองก็จะเป็นเด็กเงียบๆ เมื่อมาอยู่ที่กาญจนบุรีนี่ ชีวิตก็เปลี่ยนไป เพราะพ่อบุญธรรมเป็นทหาร แม่บุญธรรมเป็นแม่บ้านจึงดูแลดี มีห้องของตัวเอง จากที่เคยนอนรวมกันห้องเดียวเพราะต้องเช่าห้องอยู่ มาอยู่ที่นี่ได้เข้าโรงเรียน เรียกว่าเป็นชีวิตใหม่ก็ว่าได้ อยู่ที่เมืองกาญจน์ไม่ได้กลับไปเยี่ยมแม่เลย เพราะการเดินทางและการสื่อสารมันไม่สะดวกสบาย แม่เองก็ไม่ได้มาหาเพราะแม่ไม่กล้าไปไหน เเต่เจ้าหนูน้อยจะมีคำถามอยู่ตลอดเวลาว่า ทำไมเเม่ไม่มาหา?...
" คิดอะไรอยู่ล่ะลูก ไม่ลงไปกินข้าวกินปลาล่ะ?.."
เสียงรำพึงรำพันเบาๆจากเด็กน้อยวัย 11 ขวบ ที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมายปลายทาง เจ้าหนูน้อยพยายามเชิดหน้าขึ้น เพื่อจะสกัดกั้นไม่ให้หยาดน้ำใสๆ ที่ทำท่าจะไหลหลั่งออกมาเสียให้ได้ ในช่วงเวลาเย็นโพล้เพล้อย่างนี้ ยิ่งทำให้พ่อหนูน้อยจิตใจหม่นหมองเป็นยิ่งนัก ภาพในอดีตห้องเช่าโกโรโกโสเก่าๆที่ครบุรี โคราช ห้าชีวิตนอนเเออัดยัดเยียดยิ่งกว่าปลากระป๋องในห้องเช่านั้น ภาพเเห่งความหลังมันได้ผุดขี้นมาซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
เจ้าเอ๋เกิดที่โคราช อ.ครบุรี แม่เป็นคนโคราช ส่วนพ่อเป็นฝรั่งอเมริกัน แต่สำหรับพ่อนั้น เจ้าหนูน้อยนึกหน้าไม่ออกเพราะพ่อกลับไปอเมริกาตั้งแต่ยังเด็กมาก คือพ่อเป็นทหารและมาประจำที่โคราช มาเจอแม่ซึ่งเป็นแม่ครัวอยู่ในแคมป์และได้แต่งงานกันจนมีลูกด้วยกัน 4 คน ตอนพ่อกลับเขาก็ชวนแม่ไปด้วย แต่แม่ไม่ยอมไปเพราะห่วงยาย อีกอย่างด้วยความที่แม่เป็นผู้หญิงธรรมดาไม่ได้มีความรู้ก็เลยไม่กล้าไป หลังจากที่พ่อไป ช่วงแรกๆ ก็มีการติดต่อกับแม่ทางจดหมาย แต่จากนั้นไม่นานก็ขาดการติดต่อ เพราะพ่อต้องย้ายไปประจำที่ประเทศอื่น และก็ไม่ได้ติดต่อพ่อจนทุกวันนี้ ซึ่งปัจจุบันก็ไม่รู้ว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า เจ้าหนูน้อยไม่เคยเจอพ่อเลย รูปสักใบของพ่อก็ไม่มี
แม่มีลูก 4 คน บ้านก็จนมาก ต้องเช่าบ้านเขาอยู่ แม่ทำงานรับจ้างได้ค่าแรงวันละไม่เท่าไหร่ เลยส่งเจ้าหนูน้อยไปให้อยู่กับตายายที่ อ.ครบุรี ต่อมาก็ถูกขอไปเลี้ยงที่กาญจนบุรี เพราะถ้ายังอยู่ที่เดิม แม่ก็ไม่มีปัญญาให้เรียนหนังสือ พี่สาวพี่ชายก็ได้เรียนแค่ป.4 เท่านั้น ต้องออกมาทำงานหาเงินช่วยแม่ แม่คงเล็งเห็นว่าถ้าอยู่กับแม่ก็ลำบาก กลัวอนาคตลูกไม่ดี จึงตัดสินใจให้คนอื่นเอาไปเลี้ยง ตอนที่ต้องจากแม่ไปก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะยังเด็ก 6 ขวบ รู้สึกแค่ว่าต้องไปอยู่กับพ่อแม่ใหม่ และตัวเจ้าหนูน้อยเองก็จะเป็นเด็กเงียบๆ เมื่อมาอยู่ที่กาญจนบุรีนี่ ชีวิตก็เปลี่ยนไป เพราะพ่อบุญธรรมเป็นทหาร แม่บุญธรรมเป็นแม่บ้านจึงดูแลดี มีห้องของตัวเอง จากที่เคยนอนรวมกันห้องเดียวเพราะต้องเช่าห้องอยู่ มาอยู่ที่นี่ได้เข้าโรงเรียน เรียกว่าเป็นชีวิตใหม่ก็ว่าได้ อยู่ที่เมืองกาญจน์ไม่ได้กลับไปเยี่ยมแม่เลย เพราะการเดินทางและการสื่อสารมันไม่สะดวกสบาย แม่เองก็ไม่ได้มาหาเพราะแม่ไม่กล้าไปไหน เเต่เจ้าหนูน้อยจะมีคำถามอยู่ตลอดเวลาว่า ทำไมเเม่ไม่มาหา?...
" คิดอะไรอยู่ล่ะลูก ไม่ลงไปกินข้าวกินปลาล่ะ?.."
เสียงเเม่บุญธรรมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่เดินเข้ามาในห้องตั้งเเต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เจ้าหนูน้อยหันกลับมามองด้วยสายตาที่หมองเศร้า
" เอาล่ะๆ เเม่ได้ไปพูดกับพ่อเขาเเล้วล่ะเรื่องที่เราอยากจะกลับบ้าน พ่อเขาก็เข้าใจ เลยให้คนไปสืบตอนนี้เเม่ใหญ่ของหนูได้ย้ายมาอยู่ที่เเยกปักธงชัยเเล้วนะ..เดี๋ยวปิดเทอมค่อยกลับไปหาก็เเล้วกัน....."
" เอาล่ะๆ เเม่ได้ไปพูดกับพ่อเขาเเล้วล่ะเรื่องที่เราอยากจะกลับบ้าน พ่อเขาก็เข้าใจ เลยให้คนไปสืบตอนนี้เเม่ใหญ่ของหนูได้ย้ายมาอยู่ที่เเยกปักธงชัยเเล้วนะ..เดี๋ยวปิดเทอมค่อยกลับไปหาก็เเล้วกัน....."
พูดจบเธอก็รีบหันหลังเดินออกจากห้องไป ลางสังหรณ์เเว๊บหนึ่งที่ผุดขึ้นมา มันเหมือนกับว่าเธอกำลังจะสูญเสียเจ้าหนูน้อยไปในไม่ช้า
เเละเเล้ว..วันที่เจ้าหนูน้อยรอคอยมาตลอดห้าปีก็มาถึง เขาเดินหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปในซอยที่เเม่เช่าอยู่ที่เเยกปักธงชัยตามเเผนที่ๆได้มา เป็นซอยเล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าใดนัก มันเเปลกถิ่นเเปลกตาเสียเหลือเกิน ภาพข้างหน้ามีผู้หญิงใส่ผ้าถุงเสื้อยืดเก่าๆกำลังเดินจูงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆผมยาวเดินสวนมา เจ้าหนูน้อยหยุดเดินต่อตั้งนานเเล้วนับตั้งเเต่เห็นภาพนี้ครั้งเเรก น้ำใสๆที่อั้นมาตลอดห้าปีมันเริ่มรินไหลหยดออกมาเเล้ว ผู้หญิงที่จูงเด็กคนนั้นกำลังจะเดินผ่านไป เเต่สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเจ้าเด็กน้อยที่ยืนหยุดนิ่งมองมาทั้งน้ำตาอาบเเก้ม
" เอ๋..นั่นเอ๋ใช่มั๊ยลูก?.."
" ครับเเม่....."
ไม่มีคำพูดอะไรอีกต่อไปเเล้ว เเม่ลูกโผเข้ากอดกันกลมอยู่กลางซอยด้วยเสียงร้องไห้อย่างไม่อายใคร ผู้เป็นเเม่พร่ำพรรณาอย่างไม่ได้ศัพท์ ผิดกับเจ้าหนูน้อยที่กอดเอวเเม่เเน่นพร้อมกับหลับตาร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนที่จะเอ่ยกระซิบข้างหูของเเม่ผู้ให้กำเนิดเบาๆว่า....
" เเม่ครับ...เเม่ทิ้งผมทำไม?....."
************************
เเละเเล้ว..วันที่เจ้าหนูน้อยรอคอยมาตลอดห้าปีก็มาถึง เขาเดินหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปในซอยที่เเม่เช่าอยู่ที่เเยกปักธงชัยตามเเผนที่ๆได้มา เป็นซอยเล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าใดนัก มันเเปลกถิ่นเเปลกตาเสียเหลือเกิน ภาพข้างหน้ามีผู้หญิงใส่ผ้าถุงเสื้อยืดเก่าๆกำลังเดินจูงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆผมยาวเดินสวนมา เจ้าหนูน้อยหยุดเดินต่อตั้งนานเเล้วนับตั้งเเต่เห็นภาพนี้ครั้งเเรก น้ำใสๆที่อั้นมาตลอดห้าปีมันเริ่มรินไหลหยดออกมาเเล้ว ผู้หญิงที่จูงเด็กคนนั้นกำลังจะเดินผ่านไป เเต่สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเจ้าเด็กน้อยที่ยืนหยุดนิ่งมองมาทั้งน้ำตาอาบเเก้ม
" เอ๋..นั่นเอ๋ใช่มั๊ยลูก?.."
" ครับเเม่....."
ไม่มีคำพูดอะไรอีกต่อไปเเล้ว เเม่ลูกโผเข้ากอดกันกลมอยู่กลางซอยด้วยเสียงร้องไห้อย่างไม่อายใคร ผู้เป็นเเม่พร่ำพรรณาอย่างไม่ได้ศัพท์ ผิดกับเจ้าหนูน้อยที่กอดเอวเเม่เเน่นพร้อมกับหลับตาร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนที่จะเอ่ยกระซิบข้างหูของเเม่ผู้ให้กำเนิดเบาๆว่า....
" เเม่ครับ...เเม่ทิ้งผมทำไม?....."
************************
 Next
|
เสียงขยี้เเพรบนฟองเบียร์ |
 Previous
|
ถ้าไม่กล้าเเล้วคุณจะไม่ได้อะไรเลย.. |
ความคิดเห็น
วันที่: Wed May 15 07:34:49 ICT 2024
All Comments: 0
Pages: 1/0