035 323239, 035 323240, 089 8129392
19.ไฟอาฆาต
19..
ไฟอาฆาต!!..
"กูเอง!!.."
เสียงตวาดอันดังจาก พระเชียงเงิน อดีตเจ้าเมืองเชียงเงิน หัวเมืองชั้นจัตวาขึ้นกับเมืองระแหง ซึ่งบัดนี้ได้เข้ามาสวามิภักดิ์ต่อพระยาตาก และร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา ตั้งแต่ครั้งตีฝ่าทัพอังวะ ออกมาจากวัดพิชัยด้วยกัน จนกระทั่งพระยาตาก ให้เเยกกันเดินทัพหลังจากพ้นเขตกรุงศรีออกมาไม่เท่าใด
เพราะถ้าหากขืนเคลื่อนพลไปเป็นกลุ่มเป็นก้อน ก็อาจจะพลาดท่าเสียทีทั้งหมด
ให้กับกองกำลังของ "มองย่า" ผู้บัญชาการกองทะลวงฟัน มือขวาของ "เนมโยสีหปะเต๊ะ" เเม่ทัพใหญ่เเห่งค่ายโพธ์สามต้นของอังวะ ที่ได้เคลื่อนพล 2,000 นาย หมายเอาหัวของพระยาตาก หิ้วกลับเข้าไปยังค่ายโพธิ์สามต้นให้ได้ จึงจำเป็นที่จะต้องเเยกกำลังกันเดิน เเต่ทว่าจุดหมายปลายทาง ก็ยังคงอยู่ที่แม่น้ำตรงด่านกบแจะ เมืองปราจีนบุรี....
ไอ้มาดจ้องมองคุณพระด้วยสายตาที่อ่อนลง ภาพที่มันเห็นอยู่ในขณะนี้ คือภาพของชายวัยกลางคน รูปร่างสันทัดไม่สูงไม่ใหญ่ ยืนถือ"ดาบเมือง ปลายเหลี้ยม"ที่ถูกชักออกมาจากฝัก ทำให้เเลเห็นปลายดาบที่เเหลมคม สะท้อนอยู่ที่ในเงามืดอย่างชัดเจน ทำให้รู้ว่าเจ้าของดาบท่านนี้ จะเน้นประโยชน์กับการแทงทะลุ ฟัน และเฉือน ฉับทีเดียวเเบบหวังผล!!
เเต่มันก็อดนึกเเปลกใจไม่ได้ว่า"ดาบเมืองปลายเหลี้ยม" ปกติด้านสันดาบจะเชิดขึ้นเล็กน้อย ทั้งตัวดาบและท้องดาบจะเพรียว ไฉนเลย?!!..ดาบเมืองที่เห็นอยู่ตรงหน้า ท้องดาบจึงกว้างดั่งไม้พายปานนี้?!!..
"นังเดือน นี่ยาม 4 เเล้ว เอ็งไปบอกพวกเรา เตรียมตัวเดินทัพกันต่อ..."
"จ๊ะพ่อ!!..."
สิ้นเสียงของคุณพระ เด็กสาวตัวเล็กๆ ที่โพกหัวด้วยผ้าสีดำเก่าๆ ที่อยู่ในชุดพรานป่า หน้าตาขมุกขมอม ก็รีบหันหลังก้าวเดินออกไปพร้อมกับเก็บคันธนู ขึ้นสะพายไหล่ออกไปทันที...
"อีนังนี่นี่เอง ที่ยิงเมียกู!!..."
ไอ้มาด รำพึงอยู่ในใจ ก่อนที่จะมองลับหลังเเม่เด็กสาวคนนั้น ด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย....
"ไอ้หนุ่ม..มึงไม่ต้องมองมันหยั่งกับจะกินเลือดกินเนื้ออย่างนั้นหรอก สักวันมึงจะต้องตอบเเทนบุญคุณมัน..เออออ ว่าเเต่ว่า มึงชื่ออะไร? มาเเต่บ้านไหน?..."
"ข้าชื่อมาด จากบ้านคลองข้าวเม่า ขอรับคุณพระ...."
กล่าวจบ ไอ้มาดก็ก้มลงคุกเข่าประนมมือ ตามอย่างผู้น้อยที่กำลังฝากเนื้อฝากตัวกับผู้หลักผู้ใหญ่ ก่อนที่พระเช่ียงเงิน จะกล่าวขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีว่า
"มึงนี่สำมะคัญนัก รู้จักเข้าหาผู้หลักผู้ใหญ่ไม่เบาเหมือนกันนี่!! ครั้งต่อไปเวลาคุยกับกู มึงไม่ต้องคุกเข่ายกมือไหว้ดอก คุยกันเเบบธรรมดาๆนี่เเหละ โดยเฉพาะกับท่านพระยาตาก ท่านเคืองมากรู้มั๊ย?!! เพราะท่านพระยา ถือว่าพวกเราทุกคน เป็นเพื่อนร่วมคิดมิตรร่วมตายกันทั้งหมด เอ็งจำไว้เลย!!.."
"ขอรับ คุณพระ...."
กล่าวจบ อดีตเจ้าเมืองเชียงเงิน ก็หันหลังเดินกลับไปยังที่พักเเรมใต้ต้นไม้ใหญ่ทันที ปล่อยให้ไอ้มาด ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ
"นังผู้หญิงที่ยิงเมียข้าเมื่อกี้น่ะ? มันเป็นใครวะ ทุย?!!..."
"ทุยพ่อมึงน่ะซิ!! ทุยนั่นมันควาย ทุ้ยเว้ย ทุ้ย!!....."
เสียงเพื่อนใหม่ตวาดดังลั่นอย่างไม่สบอารมณ์ กลับทำให้ไอ้มาดยิ้มออกมาได้ จะว่าไปเเล้ว เจ้าเพื่อนคนนี้ถึงเเม้ว่ามันจะพูดไม่ค่อยเข้าหูคน เเต่ไอ้เรื่องน้ำจิตน้ำใจของมันนั้น ไอ้มาดรับรู้อยู่เต็มอกว่า พึ่งพาอาศัยซึ่งกันเเละกันได้
ไอ้ทุ้ยไม่ตอบ มันกลับเดินไปหยิบ"ถุงไถ้" ใส่ข้าวตากเเห้ง กับปลาเค็ม ที่บัดนี้หมดเกลี้ยงเเล้ว ขึ้นมาคาดเอว พร้อมกับผ้าผืนดำเก่าๆ ทีข้างในบรรจุข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวห่อเล็กๆ ผูกกระชับไว้ให้เเน่น ก่อนที่จะสวมคล้องไหล่ ขึ้นสะพายอย่างคล่องเเคล่ว พร้อมทั้งไม่ลืม "ดาบหน้าบัว เหล็กน้ำพี้ ด้ามไม้คูณตายพราย" ซึ่งเป็นอาวุธประจำกายของมันขึ้นมาด้วย...
ไอ้มาดเดินกลับมายังซากใบตองใหญ่ ที่เจ้าทุ้ยตัดเอามาให้มันรองนอนเมื่อคืน ก่อนที่จะหยิบดาบคู่ประจำกายของมันขึ้นมา เตรียมพร้อมที่จะเดินทัพต่อทันที ส่วนข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวนั้นไม่มี สาเหตุเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มันกระชั้นชิดเสียเหลือเกิน การเดินทัพคราวนี้ มันจึงเดินพันด้วยหัวใจล้วนๆ......
"ไอ้มาด....."
เสียงต่ำๆของเจ้าทุ้ยที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้ไอ้มาดถึงกับเอะใจขึ้นมา ปกติเเล้วน้ำเสียงของเจ้าทุ้ยจะไม่เป็นเเบบนี้!!
"ไอ้ที่โดนลูกธนูเมื่อกี้น่ะ มันไม่ใช่เมียเอ็ง มันเป็นเสือ!!.."
"เสือสมิง!!..."
ไอ้มาดอุทานเบาๆด้วยน้ำเสียงตกใจ
"เออออออ..เสือสมิง....เเละกูมั่นใจว่า มันเป็นเสือมีเจ้าของด้วย!!..
กล่าวจบ ไอ้ทุ้ยก็ทอดสายตาออกไปในความมืด ที่เจ้าเสือร้ายตัวนั้นมันได้วิ่งหายเข้าไป ก่อนที่จะมีเสียงหายใจลึกๆเเละเสียงหายใจออกยาวๆของมัน พอที่อ่านใจได้ไม่ยากเลยว่า เจ้าทุ้ยมันจะลำบากใจสักเพียงไหน? ที่จะต้องเดินตามรอยเสือเจ็บตัวนั้น เข้าไปในป่าดงดิบที่กว้างใหญ่ไพศาล ทีเต็มไปด้วยความลี้ลับอารถรรพ์ คอยดักอยู่ข้างหน้าอย่างนี้?!!..
 Next
|
20.หุบผาพญาไฟ |
 Previous
|
18.มนต์สมิงพราย |
ความคิดเห็น
วันที่: Wed Apr 24 00:48:25 ICT 2024