035 323239, 035 323240, 089 8129392
13.ฆ่ามันให้หมด
*** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***
13.ฆ่ามันให้หมด!!...
www.arjanpong.com
#ตำนาน #กรุงศรี #อยุธยา #พระยาตาก
"มะต๋า!! มะต๋าหมะ..ลีเบย!!...."
คำผรุสวาท ที่ออกมาจากปากของ มองย่า ผู้บัญชาการกองทะลวงฟัน มือขวาของ เนมโยสีหปะเต๊ะ เเม่ทัพใหญ่เเห่งค่ายโพธ์สามต้นของอังวะ ที่ถูกคาดโทษจากท่านเเม่ทัพ ให้นำหัวของพระยาตากกลับมายังค่ายให้ได้ เเละที่ในขณะนี้
มองย่า ได้กัดฟันคำรามลั่นหลังจากรู้ข่าวจากม้าเร็วของเสือหมอบเเมวเซา ได้เเจ้งว่ากองกำลังทหารม้าจู่โจมทะลวงฟัน 30 ม้า พร้อมทั้งกองกำลังนักรบอีก 200 นาย ที่มาจาก ปากน้ำโยทะกา กับสมรภูมิบางคาง เเขวงเมืองปราจีน ที่กำลังจะเดินทางกลับมายังค่ายโพธิ์สามต้น บัดนี้ ถูกกองกำลังพระยาตากตีเเตกที่บ้านพรานนก เสียสิ้น!!...
ความเเค้นของเขาในครั้งนี้ มันสะสมทับทวีเพิ่มขึ้นเป็นสิบๆเท่า กะอีเเค่กองกำลังกระจอกๆ ขาดเสบียงหิวโซ ขี้ขลาดตาขาวเอาตัวรอด ที่ตีฝ่าวงล้อมออกไปจากด่านวัดพิชัยอย่างไร้ทิศทาง มันจะมีน้ำยาสักกี่มากน้อย เเล้วทำไม? หมู่ทะลวงฟันจากโยทะกา ถึงไม่มีปัญญาเอาชนะมันได้?!!...
"พวกมันเหลือเท่าใด?!!...
มองย่า หัวหน้าใหญ่ ได้ตะโกนถามด้วยเสียงอันดังในขณะที่ยังนั่งอยู่บนหลังม้า พร้อมด้วยกองกำลัง 2,000 ที่พร้อมจะบดขยี้ชาวกรุงศรีที่คิดหาญสู้!!
"ไม่ถึง 100 ครับนาย!!.."
"เเล้วมันจะไปทางไหน??.."
"คะเนว่า พวกมันคงจะมุ่งไปทางตะวันออก เข้าบ้านกง ออกไปทางทะเลน่ะขอรับ!!...
"เฮ้!!!!..ขะยี ตินบอตัว ปี!!!!!!..."
ม้าเร็วเสือหมอบเเมวเซา ยังมิทันพูดจบ มองย่า หัวหน้าใหญ่ ก็ตะโกนกึกกัองด้วยเสียงกัมปนาท พร้อมกับชี้ดาบไปข้างหน้า กระชากบังเหียนม้า เเละกระทืบโกลนข้างตัวม้าอย่างสุดเเรงรัวๆถี่ๆ พร้อมกับพุ่งทะยานไปข้างหน้า หวังฆ่าให้สิ้น!!...
......................................
"อุ้ย!!..."
เสียงเล็ดลอดจากไรฟันของไอ้มาด ที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกตัวว่าเเผลที่โดนฟันข้างหลังอันมาจากการรบที่ผ่านมาเมื่อครู่นั้น มันมีอาการปวดเเสบปวดร้อนวูบวาบไปจนถึงกระดูก เปลือกตาของมันค่อยๆลืมขึ้นมา ในขณะที่มันยังคงนอนตะเเคงขวาอยู่ในท่านั้นต่อไป...
ภายใต้เพิงหมาเเหงนข้างๆตัวมันในขณะนี้ มีหม้อต้มยาขนาดเล็กๆที่กำลังเดือดระอุไฟเเดงร้อนฉ่าอยู่ กลิ่นของตัวยาของพืชสมุนไพรได้ฟุ้งกระจายไปทั่ว กลิ่นของใบกระดีด กลิ่นของเปลือกพะยอมเเห้ง ที่มันคุ้นเคยมาเเต่เด็ก ก็ลอยตลบอบอวลคละคลุ้งกระจายอยู่ในเพิง ผสมผสานสอดเเซมด้วยกลิ่นอ่อนๆ ที่ละมุนละไมลอยล่องมาจากข้างหลัง ใช่เเล้ว..กลิ่นนี้..ที่มันเคยสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะขอจดจำไปจนวันตาย!!...
"อีโพ!!..."
ไอ้มาดพยายามที่จะยันกายลุกขึ้นนั่ง เเต่มืออันอ่อนนุ่มน้อยๆคู่นั้น ได้เเตะกดเบาๆที่หัวไหล่ของชายคนรัก หวังเพียงมิให้เขาขยับตัวไปมากกว่านี้ ซึ่งอาจจะไม่เป็นผลดีต่อบาดเเผลฉกรรจ์ที่เขาได้รับอยู่ในขณะนี้เลย....
จ๊ะ พี่มาด..ฉันเอง..นอนนิ่งๆนะ!!....."
เธอกล่าวขึ้นเบาๆ ในขณะที่หยิบเศษผ้าสีคล้ำเก่าๆ มาเเตะเอายางจากเถาของ เพชรฉลูกัน จนเปียกชุ่ม ก่อนที่จะโปะลงไปที่บาดเเผล เเล้วมัดด้วยตอกไผ่ตงจนเเน่นหนา เธอค่อยๆเเกะเอาเศษผ้าชิ้นเล็กๆที่เหน็บอยู่ข้างเอว ขึ้นมาปัดเบาๆที่บนเเผ่นหลังอันสกปรก เลอะเทอะ เปรอะเปื้อนของเขา อย่างทะนุถนอม หยาดน้ำตาใสๆ ที่มันกำลังจะไหลร่วงหยดลงมา เพราะเวทนาเหลือเกินกับภาพของคนที่เธอรัก ต้องมานอนซมบาดเจ็บอยู่เยี่ยงนี้....
เธอพยายามเชิดหน้าขึ้น หวังเเอบซ่อนน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมา อีกนานเท่าใดหนอ? การรบราฆ่าฟันจนเลือดท่วมทุ่ง เจิ่งนองเเผ่นดินอยู่ในขณะนี้ ถึงจะจบลงสักที!!.....
"นังหนูลูกเราล่ะ??..."
ไอ้มาดเอ่ยขึ้น หลังจากพยายามค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่ง ภาพของเมียรักที่อยู่ข้างหน้า พยามฝืนยิ้มให้ในขณะที่ยังคงมีรอยของคราบน้ำตาไหลอยู่เป็นทาง....
"อยู่กับเเม่ที่ทุ่งอุทัยจ๊ะ...คืนนี้พวกเขาจะล่องเรือออกคลองตะเคียนไปลานเทกัน ฉันเป็นห่วงพี่ก็เลยบอกพวกให้ล่องไปก่อน เมื่อเจอพี่เเล้วฉันถึงจะตามพวกเขาไป...."
กลั้นไม่ไหวอีกต่อไปเเล้ว น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลร่วงพลูออกมาอย่างไม่อายใคร เธอซบหน้าร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของสามีอยู่นานเท่าไรก็ไม่รู้ เธอสะอึกสะอื้นร้องไห้กอดเขาไว้เเน่นเหมือนเด็ก ก่อนที่เสียงของชายหนุ่มจะเอ่ยขึ้นเบาๆ
"โพเอ้ยยย...ข้ามีเรื่องที่จะบอกเอ็ง....."
"ข้าได้สมัครไปเป็นทหารอยู่กับพระยาตากเเล้ว!!...."
ร่างของนางหวั่นไหวอยู่เพียงครู่ ก่อนที่รอยยิ้มของเเม่นางพร้อมกับเเววตาของหญิงใจเด็ด จะฉายออกมาอย่างเห็นได้ชัด!!
"พี่มาด..นี่เเหละคือสิ่งที่เป็นเกียรติยศสูงสุดของลูกผู้ชาย ไม่ต้องห่วงฉันทางนี้นะ เเม่กับนังหนูลูกเรา ก็พร้อมที่จะรอคอยพี่กลับมาอยู่ทุกวัน...."
เเววตาเเห่งความสุขของทั้งคู่ ต่างก็ฉายออกมาอย่างเจิดจ้า ถึงเเม้ว่ามันจะเป็นเพียงเเสงระยิบระยับในห้วงเวลาสั้นๆ เเต่มันก็กลับไปเบิกบานอยู่ในหัวใจของคนทั้งคู่อยู่ตลอดเวลา.......
ฮี๊ๆๆๆ ก๊อบๆๆๆๆ!!
เสียงควบม้ามาอย่างรวดเร็วของหลวงพิชัยอาสา ที่ได้ออกไปลาดตระเวณดูลาดเลาเมื่อสักครู่ ได้ควบผ่านเพิงหมาเเหงนที่ทั้งคู่นั่งอยู่อย่างรวดเร็วดั่งลูกธนู
ก็มิปาน เเล้วไปหยุดอยู่หน้าเพิงที่พักของพระยาตาก พร้อมกับกระโดดลงจากหลังม้า ตรงเข้าไปหาท่านพระยาทันที!!.........
 Next
|
14.ไปเถอะพี่ |
 Previous
|
12.คนที่เฝ้ารอ |
ความคิดเห็น
วันที่: Wed May 15 01:26:12 ICT 2024