18.มนต์สมิงพราย!!..

 *** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***
17.อาถรรพ์ป่าทึบ!!...
www.arjanpong.com
"อีโพ!!...."
เสียงสะดุ้งตื่นตกใจของไอ้มาด ที่ทะลี่งลุกพรวดขึ้นมานั่งในยามดึก พร้อมเหงื่อกาฬเเตกไหลเปียกชุ่มไปทั้งตัว

"เป็นห่า!! อะไรอีกเเล้วล่ะมึง?!!..ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนกันเลยล่ะคืนนี้..ไอ้เปรต!!..."

เสียงบ่นพึมพัมของหนุ่มใหญ่วัยไม่ห่างกันนักกับไอ้มาด ที่นอนขดตัวหันหลังชนกันอยู่บนใบตองใหญ่ ที่ไอ้มาดเองก็ไม่รู้เลยว่าใครตัดใบตอง 3 ใบ นี้มาจากต้นกล้วย เเล้วเอามาปูให้มันนอน??..
เเผลที่ระบมมาจากเมื่อวาน ตอนนี้ค่อยทุเลาลงมากเเล้ว มันค่อยๆเเกะตอกไผ่ตง ที่เเตะยางจากเถาของ"เพชรฉลูกัน"จนเปียกชุ่ม เเล้วมัดด้วยตอกไผ่ตงจนเเน่นหนา ด้วยฝีมือของ"นังโพ"เมียรัก ออกมาอย่างช้าๆ เเผลที่ถูกฟันตรงไหล่ซ้าย บัดนี้ไม่เหลือหนองพอที่จะอักเสบอีกต่อไปเเล้ว อีกอย่างที่มันได้พักผ่อนนอนไม่ปวดเเผล ก็เพราะฤทธิ์เดชของเจ้าใบตอง 3 ใบ นี้เเหละ ที่มันระงับยับยั้งอาการปวดเเสบ ปวดร้อน ระบมด้วยพิษบาดเเผลตามร่างกาย ได้อย่างน่ามหัศจรรย์!!.

ภาพในภวังค์ครึ่งหลับครึ่งตื่นเมื่อสักครู่ เป็นภาพของเมียรักที่มายืนยิ้มอยู่ไม่ไกลจากกองไฟที่จุดเอาไว้ เพื่อป้องกันภยันอันตรายจากสัตว์ร้ายในยามค่ำคืน ที่บัดนี้ได้มอดไหม้จวนใกล้จะหมดสิ้นเเล้ว ภาพนั้นมันชัดเสียเหลือเกิน ชัดเสียจนกระทั่งเเทบจะได้ยินเสียงลมหายใจซึ่งกันเเละกัน ไอ้มาดพยายามจะตะโกนร้องเรียกเมียรัก เเต่ดูเหมือนว่าเธอก็ยิ่งห่างออกไปๆ....

"เอ้าาา!! รีบเเดกเเล้วก็รีบนอนซะ!!..คุณพระบอกอีกชั่วอึดใจข้าวสุก พวกเราก็จะเดินทางกันต่อ เลิกพิลี้พิไลหาเเม่หาเมียมึงได้เเล้ว!!..."
ไอ้มาดหันขวับกลับมามองทันที!! อารมณ์เดือดปุดๆพร้อมกับมือขวาเอื้อมไปจับดาบเอามากุมไว้มั่น...

"เออออ..เมื่อมึงฟันกูเเล้ว หากไม่ตาย ก็ช่วยไปหาใบตองใหญ่ๆมาปูให้กูนอนที ไม่งั้นกูระบมเเย่!!...."
หนุ่มใหญ่ที่พูดไม่เข้าหูคนนั้น ยังคงนอนขดตัวหันหลังอยู่บนเศษผ้าเก่าๆไม่เกินวา พร้อมทั้งยื่นห่อเล็กๆมาให้ โดยที่ชายขวานผ่าซากผู้นั้น ยังคงนอนหันหลังให้อย่างไม่รู้สึกรู้สา...
ไอ้มาดค่อยๆวางดาบลงช้าๆอย่างเงียบกริบ เเล้วก็เอื้อมมือไปหยิบเอาห่อ"ไถ้"เล็กๆไว้สำหรับคาดเอว สีดำๆหม่นๆ ที่หนุ่มใหญ่คนนั้นได้ยื่นมาให้ ข้างในนั้นก็ยังพอมี ข้าวตากเเห้ง กับปลาช่อนรมควัน ครึ่งตัวเหลืออยู่ก้นถุง ไอ้มาดเเอบยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

"มึงให้กู เเล้วมึงจะกินอะไร??..."
ไอ้มาดคิดในใจ เเล้วก็ส่ายหน้าไปมาอย่างช้าๆ เออเนอะ!! คนไม่เคยรู้หัวนอนปลายตีนกันมาก่อน ยังมีน้ำจิตน้ำใจให้กันถึงขนาดนี้ ภาพของเมียรักที่มันจำติดตาเมื่อเวลาที่เเม่นางจะทำปลาช่อนรมควันให้กิน ขั้นต้นต้องทำความสะอาดปลาให้สะอาดเสียก่อน โดยเอาไส้และพุงออกให้หมด ล้างให้สะอาด แล้ววางปลาบนตะแกรงไม้ไผ่เหนือกองไฟที่มีควัน

เชื้อเพลิงที่ใช้เพื่อทำให้เกิดควัน ก็จะเป็นพวก กาบมะพร้าว ชานอ้อย ขี้เลื่อย โดยทำให้เกิดการเผาไหม้อย่างช้าๆ และมีควันออกมา เเล้วเเม่นางจะครอบเตาด้วยภาชนะที่สามารถเก็บควันให้รมปลาอยู่ภายใน ใช้ถ่านหรือฟืนเป็นตัวที่ทำให้เกิดความร้อนในการย่าง หมั่นกลับปลาบ่อยๆ ควันจะจับที่ตัวปลา แล้วยังจับที่ผิวของปลา ทำให้มีสีน้ำตาลอมเหลือง และทำให้ปลามีกลิ่นหอมเฉพาะตัว ชวนกินยิ่งนัก ปลาที่นิยมทำเป็นปลารมควัน ได้แก่ ปลาเนื้ออ่อน ปลาช่อน เเล้วเธอก็เก็บโดยแขวนผึ่งลม และมีอากาศถ่ายเท จะสามารถเก็บไว้ได้ประมาณ ๒ - ๓ เดือน เลยทีเดียว...

"เนื้อเเข็งยังกะล้อเกวียน!!.."
"งั้นก็ไม่ต้องเเดก!!...."
ได้ผล!! คราวนี้เจ้าหนุ่มใหญ่ที่กำลังนอนหันหลังอยู่นั้น ก็รีบหันควับกลับเข้ามา พร้อมกระชาก"ถุงไถ้" กลับคืน!!
"ข้าชื่อมาด บ้านคลองข้าวเม่า..."
"กูถามมึงหรือยัง??.."
เอาอีกเเล้ว!! ไอ้นี่เริ่มพูดจาไม่เข้าหูอีกเเล้ว!!...
"เออออ..ยัง..เอ็งยังไม่ได้ถาม!! เเต่ไงข้าก็ขอขอบใจ ใบตองรองนอน กับ"ข้าวตากเเห้ง"พร้อม"ปลาช่อนล้อเกวียนรมควัน" เมื่อตะกี้นี้ด้วย..."
"เดี๋ยวกูจะเอาตีนยัดปากมึง ไอ้เปรต!!..."

ไอ้มาดเเอบยิ้มหัวเราะเบาๆ กับอาการเถียงคำไม่ตกฟากของเพื่อนร่วมตายใหม่คนนี้ ก่อนที่มันจะค่อยๆเอนตัวลงนอน เเล้วหันหน้ามามองทางไอ้หนุ่มที่พูดไม่ค่อยเข้ารูหูคนนี้ ในระยะนอนห่างกันไม่ถึง 3 ศอก รูปร่างหน้าตาก็เหมือนกับผีปั้นหลุดมือ คนป่าคนดงชัดๆ!!....

"เราพ้นกรุงศรี มารึยัง??.."
"พ้นเเล้ว..."
"เเล้วพระยาตากล่ะ?!.."
"เเยกกัน..."
"เเยกไปทางไหน?!!..."
"เดี๋ยวววว!!.."
กล่าวจบ หนุ่มใหญ่คนนั้น ก็ค่อยๆเปิดปาก"ถุงไถ้"พร้อมทั้งพลิกซ้ายพลิกขวา เเล้วสำรวจภายในถุงอย่างละเอียดถี่ถ้วน
"ไอ้ผีเปรต!! เเดกของกูซะเกือบหมด!!..."
ไอ้มาดได้เเต่ส่ายหัวเเล้วก็นอนอมยิ้มอย่างขำๆ กับท่าทีของเพื่อนใหม่ร่วมตายคนนี้ ที่ไร้ซึ่งจริตมารยา พูดจาก็ขวานผ่าซาก...
"ทีนี้จะตอบข้าได้เเล้วหรือยังล่ะ?.."

"กูชื่อ ทุ้ย จากเมืองระเเหง ติดตามพระเชียงเงินมาตั้งเเต่อยู่เหนือ ก่อนที่พระยาตากจะเเยกไป ท่านก็ได้สั่งคุณพระให้ช่วยดูเเลมึง.."
"ทำไมถึงต้องเเยก??..."
"อ๋อออ เพราะข้างหน้ามันมีทางเเยกพอดี....."
เอาอีกเเล้ว..ไอ้ทุ้ย บ้านระเเหง เริ่มทำให้อารมณ์เสียอีกเเล้ววว ไอ้มาดพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อข่มโทสะ ก่อนที่จะอารมณ์ชั่ววูบจะก่อตัวกันขึ้นมามากไปกว่านี้...
"เเล้วไปเจอกันที่ไหน??..."
"ข้ามแม่น้ำที่ด่านกบแจะ เมืองปราจีนบุรี...."
"อืมมมม....."
"เเล้วมึงจะถามอะไรอีกมั๊ย?..กูจะได้นอน!!..."

ไอ้มาดไม่อยากต่อล้อต่อเถียง กับมันอีกต่อไปเเล้ว ขยับนอนหันหลังให้ก่อนที่จะพยายามข่มเปลือกตาลงอีกครั้ง ในค่ำคืนอันดึกสงัดพระจันทร์เด่นเต็มดวงอยู่ในขณะนี้....

"โฮกกกกกกกกกก!!..."
"เสือ!!..."
เสียงอุทานเกือบจะพร้อมกันของทั้งคู่ เหมือนกับจะนัดเเนะกันไว้ พร้อมด้วยอาการเสียววาบไปทั้งตัว กับเสียงที่ได้ยินลอยลมผ่านมาเมื่อสักครู่!!...

 *** ตำนานนักรบกรุงศรี!!...***

16.ฉันจะรอ...
www.arjanpong.com
#ตำนาน #กรุงศรี #อยุธยา #อังวะ #อิรวดี

"ลุงคำ อย่าาาาาาา!!.."

ช้าไปเสียเเล้ว!! เสียงร้องตะโกนไล่หลังของเเม่นางโพ ก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งตาเฒ่าเอาไว้ได้ ภาพที่ทุกคนได้เห็นอยู่ในขณะนี้ ธนูจากเหล่าพลธนูอังวะ 10 กว่าดอก ที่ขณะนี้ได้เสียบไปทั่วทั้งร่างของเเกจนพรุนไปหมด เลือดสาดกระเซ็นเเดงฉาน!! ก่อนที่ตาเฒ่าจะค่อยๆทรุดตัวลงกองอยู่กับพื้น ในขณะที่มือขวายังคงถือไต้ติดไฟเอาไว้ สายตามองไปยังกลุ่มทหารม้าจู่โจมทะลวงฟันกลุ่มใหญ่ ที่กำลังเเกว่งดาบควบม้ากระโจนมาทางเเกอย่างบ้าคลั่ง!!

"มาเลยยย..พวกมึงพากันเข้ามาเลยยยยย!!.."

เสียงเล็ดลอดไรฟันในขณะที่ใบหน้ายังคงเเนบอยู่กับผืนเเผ่นดินของตาคำ มันช่างเป็นเสียงที่ดุดันน่ากลัวเป็นยิ่งนัก!! สำนึกสุดท้ายที่เหลือ นั่นก็คือ เเกพยายามเหยียดมือขวาไปจนสุดตัว เพื่อให้ปลายเเสงสุดท้ายของไต้ไฟ จ่อเข้าพอดีกับระเบิดที่ทำจากดินเหนียวข้างในไส้กลวง ยัด"ดินปืน"ไว้เสียจนเเน่น ที่ฝังเอาไว้ตื้นๆเเล้วพรางด้วยฟางข้าวปิดบังเอาไว้อีกที.....

"ตู๊มมมมมม!!....."

เสียงดังปานฟ้าถล่มดินสะเทือน!! พร้อมกับร่างของทั้งคนทั้งม้าอังวะนับสิบๆ ลอยละลิ่วปลิวละล่องไปคนละทิศคนละทาง ฝุ่นปลิวพุ่งฟุ้งกระจายจนมองอะไรเเทบไม่เห็น ร่างของเฒ่าคำ บัดนี้ไม่เห็นเเล้ว!! เสียงลูกเด็กเล็กเเดงต่างตะโกนร้องไห้กันกระจองอเเงเกาะเเข้งเกาะขาผู้ใหญ่ด้วยตัวอันสั่นเทา

"ยาย!! กอดอีจุกไว้ให้เเน่นนะ!!..."

สิ้นเสียงสั่งของเเม่นางโพ ที่ตะโกนบอกเพื่อนบ้านที่อาสารั้งทัพอังวะ ไม่ให้ไล่ติดตามบดขยี้กองกำลังพระยาตากได้ทัน ทั้งๆที่ล่วงรู้ชะตากรรมไว้ล่วงหน้าเเล้วว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของพวกเธอ ต่างคนต่างก็กอดลูกหลานเอาไว้เเนบอก เสียมยาวๆ ไม้เเหลมๆ เคียวไร้คม อันที่พอจะหยิบกันมาได้ ต่างก็กวัดเเกว่งปัดป้องอยู่ข้างหน้า มือขวาก็กอดลูกหลานไว้เเน่น...

เเม่นางโพ ดีดตัวเองออกมาข้างหน้าสัก 4-5 วา ขวานคู่ซ้ายขวาของเเม่นาง ฟันฉับลงไปอย่างไร้ทิศไร้ทาง เหล่าทหารราบจู่โจมทะลวงฟันอังวะ ที่ฝ่าดงขวาก ดงระเบิด ได้เข้ามาเป็นกลุ่มเเรกก็ต้องหยุดชะงักลง เพราะคมขวานของเเม่นางไม่รู้ว่าจะมาทิศทางใดกันเเน?!..

ภาพของชายอันเป็นที่รัก หลังจากที่เก็บผักหาปลามาได้ ก็จะเป็นหน้าที่ของเธอที่จะหุงหาอาหารทำกินกันต่อไป ส่วนพี่มาดของเธอ ก็จะหยิบดาบคู่เล่มยาวขึ้นมา หมั่นฝึกซ้อมเพลงดาบอยู่เสมอ โดยมีนังหนูลูกสาวคนเดียววัย 5 ขวบ นั่งฉอเลาะออดอ้อนพ่ออยู่ไม่ไกล ท่วงทำนองร่ายรำเพลงดาบของเขา
ดูช่างลึกล้ำนัก เป็นเพลงดาบที่สวยงามมาก เป็นเพลงดาบที่มีทั้งรุก และรับ โดยมากผู้ใช้ดาบเป็นอาวุธขั้นสูงมักใช้ดาบสองมือ คือ มือละด้าม คล่องแคล่วเปรียบได้กับมีสองคนในคนคนเดียว ข้างนึงรับ ข้างนึงรุก ข้างนึงหลอก ข้างหนึ่งจู่โจม เธอเเอบชำเลืองมองดูด้วยความชื่นชมทุกครั้งไป....

เเต่ทำไมในครั้งนี้?! เพลงรุกเเละเพลงรับจากขวานคู่ของเธอ มันถึงได้สะเปะสะปะมากมายขนาดนี้?!! เงื้อง่าฟาดฟันลงไปในเเต่ละที ก็มีเเต่เสียงเย้ยเยาะ หัวเราะ เหยียดหยัน จากนักรบเดนสงครามพวกอังวะทุกครั้งไป....

"พิษสงมากนัก อีนังนี่!!..."

องครักษ์ฝั่งขวา หนุ่มนักฆ่าคนสนิทของ "มองย่า" ผู้บัญชาการกรมทหารม้าจู่โจมทะลวงฟัน จากค่ายโพธิ๋สามต้น ที่เเสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด กับการที่ลูกน้องของตน ไม่ยอมจัดการกับศัตรูให้เด็ดขาดเสียที!! นักฆ่าหนุ่มจากลุ่มเเม่น้ำอิรวดี ได้กระตุกบังเหียนเเล้วกระทืบโกลนม้าอย่างเเรง ควบพุ่งโจนทะยานเข้ามาหาเเม่นางทางด้านหลังทันที ทวนยาวหลังม้าไม่มีกระบัง แต่มีภู่ขนสัตว์ จามรี ผูกไว้เป็นพวงตรงคอทวน ถูกชักดึงออกมา เงื้อเเขนซัดสุดเเรงเกิด!!..

"ฉึกกกกกก!!...."

เสียงทวนยาวอันเเหลมคม ได้เเหวกว่ายอากาศพุ่งตรงมาสู่เป้าหมายทางด้านหลัง จนทะลุออกมาตรงหน้าท้องของเเม่นางอย่างเเม่นยำ!! เธอสะดุ้งสุดตัว เลือดเป็นลิ่มๆหลั่งล้นไหลทะลักออกมาจนเเดงฉาน สายตาของเธอหันกลับจ้องมองมายังหมาลอบกัด ที่ซัดผู้หญิงลับหลังอย่างไร้ศักดิ์ศรี!!

ร่างของเธอค่อยๆร่วงหล่นลงพื้นดินอย่างช้าๆ พร้อมกับมือยังคงกุมขวานสองเล่มไว้เเน่น ในจังหวะที่นักฆ่าหนุ่มใจโฉดได้ควบม้ามาถึง เเล้วงัดทวนขึ้นมาใช้ตีนเหยียบหน้า กระชากทวนกลับขึ้นมาในทันที!!..

"ฆ่าเเละเผามันให้หมด!! เร็ววววว!!...."

สิ้นเสียงสั่งจากนักฆ่าเเห่งลุ่มน้ำอิรวดี เสียงกรีดร้องจากลูกเด็กเล็กเเดง ที่ถูกฆ่าทิ้งอย่างน่าเวทนา ปราศจากความปราณีใดๆทั้งสิ้น!! หอกซัดที่ไม่มีกระบังยาว 3 วา ได้พุ่งเข้าเสียบทะลุ"อีตุ่ม" เเม่ลูกอ่อน ที่มันเอาลูกผูกสะพายเเล่งด้วยเศษผ้าถุงเก่าๆ เเล้วเเขวนลูกน้อยเอามาไว้อยู่ข้างหน้า จนล้มลงขาดใจตายทั้งเเม่ทั้งลูก...

อีโพ..ค่อยๆคลายมือออกจากขวานคู่เล่มนั้นอย่างช้าๆ ในขณะที่ใบหน้าของเธอยังคงเกลือกกลั้วอยู่กับพื้นดินถิ่นกำเนิด สายตาของเธอที่เห็นอยู่ในขณะนี้ คือเหล่าผู้คนที่เธอเห็นมาตั้งเเต่เกิด เคยได้วิ่งเล่น หยอกล้อ กันมาตั้งเเต่เด็ก..บัดนี้ภาพต่างๆเหล่านั้น กำลังจะจางห่างหายไปในอีกไม่ช้านี้เเล้ว...

"พี่มาดดดด...ฉัน..ฉันไม่ไหวเเล้วววว......"

เสียงสุดท้ายผ่านลำคอเบาๆของอีโพ ได้พูดผ่านออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของเธอจะสั่นสะท้านเเล้วนิ่งหยุดไป พร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆดับสนิทสิ้นลง ในขณะที่เปลือกตาชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลรินเจิ่งนองไปทั้ง 2 เเก้มของเเม่สาวน้อย ที่ยังคงรอคอยการกลับมาของชายคนรัก อยู่ ณ.ที่เเห่งนี้..ตลอดไป.........

 *** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***

 *** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***

 *** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***

 ตำนานนักรบกรุงศรี!!

*** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***

           กระบะอัดท้าย จยย.!! หนูน้อยกระเด็น ออกจากอ้อมกอดเเม่!!.....

www.arjanpong.com
#กระบะ #จยย.#หนูน้อย #อุทัย #บางปะอิน

Credit : สมาคมอยุธยารวมใจ หน่วยกู้ภัยอยุธยา
วันเสาร์ที่ 5 สิงหาคม 2560 เวลา 22:55 น.
ศูนย์รวมใจอุทัยจัดกำลังเจ้าหน้าที่กู้ภัยออกตรวจสอบอุบัติเหตุบนสะพานข้ามสี่แยก อุทัย-บางปะอิน จากการตรวจสอบพบ รถจำนวน 2 คัน

*** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***

10. พระยาตากต้องภัย!!...
www.arjanpong.com
#อังวะ #พระยาตาก #นักรบ #กรุงศรี #อยุธยา

"อูยยยย!! เบาๆหน่อยซิวะไอ้ทองงงง ไอ้ฉิบหาย!!...."

 เสียงโอดโอยพร้อมหน้าตาบิดเบี้ยว เเบบบอกบุญไม่รับของพระยาองอาจราชสงคราม ที่เห็นไอ้ทอง กำลังเอาเกลือผสมน้ำค่อยๆราดลงที่ต้นเเขนข้างซ้ายของตนเอง ซึ่งเป็นเเผลมาจากการที่ตีฝ่าวงล้อมเเหกค่ายพิชัยออกมาพร้อมกับนักรบเดนตายทั้งหลาย ที่เวลานี้ต่างคนต่างก็ทอดกายใต้ร่มไม้ที่พอหาได้ เพื่อพักเอาเเรง ก่อนที่จะคิดการอื่นใดต่อไป ซึ่งบาดเเผลนี้มันกำลังเริ่มเป็นหนอง มีเเมลงวัน 2-3 ตัว บินตอมบาดเเผลอยู่ไม่ห่าง.... 

"ตัวใหญ่ใจมด!!.."
"มึงว่าอะไรนะ ไอ้ทอง!!..."
"ป่าวววววว!!..ข้าว่า เทราดเเผลอีกนิด มันก็จะหมดเเล้ว พี่อาจ!!.."
"เเต่หูกูไม่ได้ยินดั่งนั้น..."
"งั้น เดี๋ยวข้าเหลือน้ำเกลือสัก 3 หยด ไว้ล้างหูพี่อาจก็เเล้วกัน เผื่อจะได้ฟังอะไรๆให้มันชัดๆ ก่อนที่หูมันจะบอดไปเสียก่อน...""
"นี่เเหนะ!! หูบอด..ไอ้บ้า!!..."
พลั่กกกก!!
"โอ๊ยยยย!!..."

สิ้นเสียงของเจ้าทอง ร่างของมันก็กระเด็นเด้งดึ๋งไปครึ่งวา พร้อมทั้งใบตองรองน้ำเกลือ ก็กระเด็นกระจายหายไปคนละทาง 

"โอยยยยยยย!!..."
"มึงไม่ต้องมาคราง ไอ้ห่า!! รีบมาโปะยาให้กูได้เเล้ว!!.." 

เจ้าทองค่อยๆลุกขึ้น คลานไปหยิบเอาย่ามยาที่วางอยู่ใกล้ๆดาบประจำตัวของมัน ทีอยู่ภายในเพิงเล็กๆ มีทางมะพร้าวเอามาทำเป็นหลังคาหมาเเหงน สำหรับใส่เเผลทายารักษากันไปตามมีตามเกิด เป็นโรงหมอเล็กๆของทัพนักรบเดนตายเหล่านี้ 

เจ้าทอง หมอยาจำเป็น!! ค่อยๆหยิบเอาวัชพืชเหี่ยวๆ ที่มีดอกสีขาวคล้ายๆกับดอกดาวเรืองเเต่เล็กกว่า ดอกขนาดเท่าปลายก้อย
ได้มาพอขยุ้ม เเล้วขยี้พอเเต่มีน้ำเยิ้มๆออกมา พอได้ที่ เจ้าทองก็หยิบเอาเกลือมาโรยพอเเต่ซึมๆเข้าไปในตัวยา พร้อมทั้งหลับตาว่ากล่าวคาถาด้วยเสียงอันดัง

"พุทธัง อาราธนานัง รักษา ธัมมัง อาราธนานัง รักษา สังฆัง อาราธนานัง รักษา....อะสังวิสุโลปุสะพุภะ อะสังวิสุโลปุสะพุภะ อะสังวิสุโลปุสะพุภะ....จัตตาโร ปัตเตยะถา อะธิฎฐาหิ...สาธุ เพี้ยงงง!!.."

พี่อาจ ที่ขณะนี้กำลังกัดฟันกลั้นลมหายใจหันหน้าไปทางอื่น ถึงกับต้องสะดุ้งเฮือกกก!! เมื่อยาโปะเเผลของเจ้าทองที่เย็นเเว๊บเเสบถึงหัว ได้มาสัมผัสบาดเเผลที่กำลังเเสดงอาการจะเป็นหนองเน่าอยู่ในไม่ช้านี้ ก่อนที่พี่อาจจะค่อยๆผ่อนลมหายใจยาวๆออกมาอย่างโล่งอก เมื่ออาการเเสบจิ๊ดเมื่อสักครู่นี้ค่อยๆทุเลาลงไป พร้อมกับเจ้าทองก็ค่อยๆมัดยาโปะเเผลนั้น ด้วยตอกไผ่ตงที่เตรียมมาอย่างคล่องเเคล่ว 

"มึงเอายาอะไรมาโปะให้กู ไอ้ทอง!!..."
"กะเม็งตัวเมีย!!..."
"อ้าววววว ทำไมมึงไม่ใช้สาปเสือ.."
"ใครเขาใช้กันล่ะพี่อาจ!! ไอ้นั่นมันสำหรับเเผลสดๆ เเต่ถ้าเป็นเเผลเน่า เป็นหนอง สกปรกโสโครก เเมลงวันบินตอมไม่ห่าง ท่าทางต้องตัดเเขนทิ้งเป็นเเน่ ถึงจะมาใช้กะเม็งตัวเมีย..โอ๊ยย!!"
"ย๊างงงง!! กูยังไม่ได้ถีบมึงเลยนะไอ้ท้องงงง!!.."

พี่อาจ ตวาดเสียงสูง เเต่ก็อดยิ้มกับนิสัยทะเล้น ชอบเล่นชอบเเหย่ของเจ้าทองไม่ได้ บางครั้งก็โมโห เเต่พอเห็นหน้าเเละเเววตาใสซื่อของเจ้าหนุ่มจากคุ้มเวียงทอง ริมปิง คนนี้ ก็นึกเอ็นดูทุกครั้ง เพราะฝืไม้ลายมือในเชิงรบไม่ได้เรื่องไม่เป็นท่า เเต่เรื่องหยูกยาล่ะไม่เป็นรอง!!... 

"ไอ้ทอง..ไอ้นี่ กะเม็งตัวเมียเหรอ?..."
"จ๊ะ...."
"เเล้วตัวผู้ล่ะ?.."
"อ๋ออออ...ตัวผู้มันจะดอกสีเหลือง ตัวเมียมันจะดอกสีขาวจ๊ะ พี่อาจ..."
"อืมมม เเล้วกะเม็งตัวลูกล่ะ?.."
"อ๋อออ..ไม่มีหรอกจ๊ะ กะเม็งตัวผู้มันเป็นหมันน่ะพี่อาจ...โอ๊ยย!!.."
"มึงจะร้องทำห่าอะไร? กูถีบมึงเเล้วหรือยัง?!!.."

เสียงหัวเราะของชายหนุ่มต่างวัยสองคนในยามนี้ เป็นสิ่งที่วิเศษสุดที่หาที่ไหนไม่ได้อีกเเล้ว ในยามที่ไม่รู้ชะตากรรมสักนิดเลยว่า ต่อเเต่นี้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของพวกเขา เเม้เเต่ชะตากรรมของบ้านของเมืองที่มืดอึมครึมอยู่ในขณะนี้ จะมีโอกาสกลับมาเป็นราชธานีเฉกเช่นเดิมต่อไปอีกหรือไม่? มันดูมืดมนไปเสียทุกทิศทุกทาง ไม่ว่า ไพร่ ฟ้า ประชา ขุนนาง ต่างก็เเบ่งเเยกกันเป็นก๊กเป็นเหล่า ไม่มีใครคิดที่จะสู้ โดยเฉพาะกรมขุนพรพินิต นักรบเบอร์หนึ่งของเเผ่นดิน กลับฝังตัวเงียบรายล้อมด้วยราชองครักษ์นับพันที่วัดราชประดิษฐ์ ไอ้หรืออีหน้าไหนห้ามกล้ำกรายเข้าไปเด็ดขาด ไม่เคยคิดสู้เพี่อกรุงศรีเลยเเม้เเต่น้อย ลูกเด็กเล็กเเดงทั่วทั้งเเผ่นดิน อยากจะคลานเข้าไปกราบก้มหน้ายังเบื้องพระบาท เเล้วอยากจะถามคำเดียวว่า เหตุไฉนใยพระองค์ท่านไม่คิดสู้!!... 

เสียงฝีเท้าม้าควบมาอย่างเร็วพร้อมฝุ่นคลุ้งกระจายของหลวงพรหมเสนา ได้มาหยุดกึกลงทันที!! ท่ามกลางเหล่านักรบเดนตาย ยังรอดเหลือราว 100 กว่าคน ที่ร่วมกันเเหกค่ายวัดพิชัยกันมา พร้อมกับเสียงตะโกนอันดังว่า 

"เฮ้ยยยย!! ไปช่วยกันหน่อยเว้ยยย พระยาตาก ลุยกับพวกอังวะที่ท้ายทุ่งโน่น!! ไปเว้ยยยย!!....."

 พอสิ้นเสียง หลวงพรหมเสนา ก็ชักบังเหียนกลับหลังทันที พร้อมกับกระทืบโกลนม้าด้วยส้นเท้ารัวๆถี่ๆสุดเเรงเกิด เจ้าม้าคู่ใจก็พุ่งไปยังทิศทางเดิมในเดี๋ยวนั้น พร้อมด้วยไพร่พลที่เหลือทั้งหมด ต่างก็พากันลุกขึ้นวิ่งโห่ร้องก้องตามหลังมา โดยมี พระยาองอาจราชสงคราม วิ่งถือดาบนำหน้าสุด ทั้งที่ลืมไปเลยว่า ยากะเม็งโปะเเผล มัดด้วยตอกไผ่ตง ได้หลุดร่วงหล่นลง ไปตั้งเเต่เมื่อไรก็ไม่รู้?!!..... 

ระทึก!! โบสถ์วัดกรุงเก่าพังครืน!! 

อัศจรรย์พระพุทธรูปศักดสิทธิ์ไม่เสียหาย!!...1/2
www.arjanpong.com
#โบสถ์พัง #วัดสันติธรรม #วังน้อย #อยุธยา

                *** ถนนปราบเซียน!!... ***

www.arjanpong.com
#อุทัย #จอมพลปอ #อาป๋า #อยุธยา

Credit : ศูนย์วิทยุรวมใจอุทัย อยุธยา

01/08/2560 : 22.10 น ศูนย์วิทยุรวมใจอุทัย อยุุธยา
รับแจ้งมีอุบัติเหตุเส้นทางถนนจอมพล ปอ ใกล้เคียง หน้าร้าน อาป๋าหมูกระทะ เจ้าหน้าที่ออกตรวจสอบที่เกิดเหตุ พบ รถจักรยานยนต์ เฉี่ยวชนกับ รถจักรยานยนต์ พบผู้บาดเจ็บเป็นหญิง 1 ราย เจ้าหน้าที่ให้การช่วยเหลือก่อนนำส่งโรงพยาบาลพระนครศรีอยุธยา กู้ภัย 1243 รับดำเนินการผู้บาดเจ็บ ขอบคุณเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยอยุธยาทุกนายที่ให้การช่วยเหลือ.........

Credit : คมชัดลึก/เอทีวี อยุธยา

 *** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***

*** ตำนานนักรบกรุงศรี!!..***
(เขตปลอดวิชาการ)

8.จะไม่ขอทนอีกต่อไป!!

www.facebook.com/arjanpong123
#ตำนาน #นักรบ #อังวะ #พระยาตาก

กองกำลังอังวะ ที่มีทหารม้าจู่โจมทะลวงฟัน 30 ม้า พร้อมทั้งกองกำลังนักรบอีก 200 นาย ของ เมขะระโบ กับ เเนกวนจอโบ ที่บดขยี้กองกำลังของ กรมหมื่นเทพพิพิธ ที่ปากน้ำโยทะกา ปราจีน จนเเตกพ่ายหนีไปยังเมืองพิมาย ด้วยสภาพเสือลำบาก จนสามารถควบคุมสถาณการณ์ กวาดต้อนชาวบ้านละเเวกใกล้เคียง ไม่ให้กระด้างกระเดื่องต่อกองทัพของอังวะต่อไปได้..

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ กองกำลังบางส่วนของอังวะ ก็สลับสับเปลื่ยนกำลังกัน ที่ผ่านศึกโชกโชนจากการเข้าตีปากน้ำโยทะกา กับสมรภูมิบางคาง เเขวงเมืองปราจีน ก็ถึงคราได้พักผ่อนบ้าง โดยนำกำลังบางส่วนมุ่งหน้ากลับค่ายโพธิสามต้น เพื่อพักรบให้หายล้า หวังมุ่งหน้าตีกรุงศรีให้เเตกต่อไป!!..

ครั้นลุ วันเสาร์ เเรม 9 ค่ำ เดือนยี่ ปีระกา พ.ศ 2309 ในขณะที่ใกล้จะถึงค่ายโพธิ์สามต้น ก็บังเอิญได้มาเจอกับเฒ่าคำ ที่กำลังออกมาล่านก ตกปลา อยู่พอดี จึงหมายจะบดขยี้เสียให้สิ้นซากตามวิสัยของผู้มีชัย กองกำลังอังวะก็เลยชักม้าพุ่งมาข้างหน้า หวังจะฆ่าทิ้งเสีย!! โดยมีไอ้โชติ พรานกระต่ายที่เคราะห์ร้ายอีกคนที่อยู่เเถวนั้น วิ่งหนีเอาชีวิตรอดไม่ทัน จบชีวิตลงที่ตรงท้ายทุ่งนั่นเอง!!
ไอ้มาด!! รีบตะโกนบอกเมียรักให้รีบอุ้มลูกสาวตัวเล็กวิ่งหนีเข้าป่าไปก่อน ส่วนตัวของมันก็กระโดดขึ้นไปบนกระท่อม คว้าดาบคู่ 2 เล่ม เเล้วลงเข้าวิ่งไปหา เหล่าม้าจู่โจมทะลวงฟันของอังวะอย่างไม่กลัวตาย!!....

หน่วยจู่โจมทะลวงฟันของกรุงอังวะ ที่กำลังควบม้าฝุ่นตลบกลบรอยเท้าของเฒ่าคำที่วิ่งหนีกลับเข้ามาอย่างสุดชีวิต ต้องค่อยๆชลอฝีเท้าม้าลง เมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าคนบ้าหรือดี? ที่วิ่งปรี่เข้าหาพญามัจจุราชอย่างไม่กลัวตายเช่นนั้น?!!..

หัวหน้าใหญ่ที่นั่งอยู่บนหลังม้าสีดำตัวเขื่องอ้วนพี ก็ได้ให้สัญญาณเหล่าจู่โจมทะลวงฟันที่ควบม้าตามหลังมา ให้หยุดดูท่าทีของชายหนุ่มที่ถือดาบคู่วิ่งตรงดิ่งเข้ามาเสียก่อนว่า เป็นกลลวงอุบายอย่างไรหรือเปล่า? เพราะเเต่ไหนเเต่ไร ก็จะเห็นเเต่พวกขี้ขลาดตาขาว ยอมอ่อนน้อมถ่อมตนหรือไม่ก็คิดหลบหนี ทิ้งค่ายทิ้งคูเอาตัวรอดด้วยกันทั้งสิ้น น้อยเหลือเกินที่จะเอาชีวิตเข้าเเลกชนิดเลือดหลั่งโลมชโลมลงดิน ยอมสิ้นเเม้กระทั่งตัวตายเหมือนกับไอ้หนุ่มคนนี้...

เเล้วเจ้าหัวหน้าใหญ่ ก็หันหน้ามาทางลูกน้อง พร้อมกับเเสยะยิ้มส่ายหัวอย่างดูหมิ่นดูเเคลนเสียเต็มประดากับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นเหลือเกิน พลางขยับชิดหัวอาน หัวพร้อมกับลำตัวตั้งตรง ตามองที่หมายเสมอตา ยืดอก ไหล่เเบะไปข้างหลัง เข่าด้านในเเนบชิดติดเเผงอานม้า พร้อมทั้งกระเเทกส้นเท้าลงไปที่โกลนเเบบรัวถี่ๆๆไม่ยั้ง ตวัดสายบังเหียนด้วยมือซ้ายเป้าหมายคือศัตรูที่อยู่ข้างหน้า เจ้าอาชาสีดำอ้วนพีคู่ใจไม่ต้องพูดถึง ขณะนี้หูของมันทั้งสองข้างได้ลู่ไปข้างหลังด้วยอาการโกรธ พุ่งทะยานออกไป หมายบดขยี้เป้าหมายให้พินาศสิ้น..

ทั้งสองต่างก็ทะยานพุ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ไอ้มาดกระชับดาบคู่ไว้มั่นวิ่งเข้าหาอย่างไม่กลัวตาย ส่วนเจ้าหัวหน้าใหญ่ที่อยู่บนหลังม้า ก็ยกดาบยาวขึ้นสูงเหนือหัวด้วยมือขวา กะดาบเดียวให้คอขาดกระจุยเลยทีเดียว!!..

"ฉึกกกก!!.."

เสียงลูกธนูเเหวกอากาศ เเทรกผ่านชุดเกราะเหล็ก พุ่งทะยานเสียบเข้าไปใต้หัวไหล่ภายในวงเเขนของเจ้าตัวหัวหน้าใหญ่อย่างพอดีเป๊ะ!! เลือดพุ่งกระฉูดพร้อมกับร่างของมันก็ค่อยๆร่วงหล่นลงมายังพื้นดิน ก่อนที่คมดาบของมัน จะบั่นคอของไอ้มาดอย่างหวุดหวิด ห่างกันเเค่เพียงสามช่วงตัวเท่านั้น!!..

สายตาทุกคู่ ต่างก็หันไปมองยังทิศทางที่มาของลูกธนูดอกนั้นโดยมิได้นัดหมาย ภาพที่เห็นอยู่นั่น ม้าศึก 5 ม้า ที่ยืนสงบนิ่งอยู่ไม่ไกลภายใต้ต้นไทรต้นใหญ่ กำลังจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ด้วยอาการสงบ บุรุษที่นั่งอยู่บนหลังม้าตัวสีขาว ที่อยู่ตรงกลางอันโดดเด่น ได้จ้องมองเหตุการณ์ที่เหล่านักรบอังวะ รุมไล่บดขยี้ชาวบ้านกรุงศรี ที่มีเพียงหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง!! สายตาของบุรุษคนนั้นจ้องมองด้วยเเววตาเเห่งเสือ ฟันที่ขบกันจนกรามนูนขึ้น อันเเสดงออกถึงอาการโกรธอย่างเห็นได้ชัด ที่เห็นการต่อสู้ของเหล่านักรบอังวะกับไอ้หนุ่มคนนี้ ที่มีจิตใจอันกล้าหาญ ทีมันไม่มีทีท่าว่าจะถอยไปเลยเเม้เเต่ก้าวเดียว!!...

"พระยาตาก!!.."

เสียงของไอ้มาด กระซิบผ่านลำคอออกมาเบาๆ พร้อมกับภาพที่มันเห็น ม้าทั้ง 5 ที่ยืนสงบนิ่งอยู่นั้น ต่างก็พากันพุ่งทะยานออกมา กระโจนข้าหากองกำลังอังวะที่มีมากกว่าอย่าบ้าคลั่ง!!...

7. กูยอมตาย!!..

"พี่มาด..ตกลงพี่ไม่ไปช่วยพระยาตากดอกหรือ?!..."

เสียงถามเบาๆจากเมียรัก ที่เอ่ยทักหลังจากไอ้มาดกลับมาจากหาปลาตั้งเเต่เช้ามืดด้วยเหงื่อโทรมกาย ก่อนที่มันจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆกับเเคร่ไม้ไผ่ ใต้ต้นมะขามข้างบ้าน โดยที่มันไม่ได้สนอกสนใจคำถามเมื่อสักครู่จากเมียรักของมันเลยเเม้เเต่น้อย...

อีจู้ดักปลาไหลไม้ไผ่ ที่มีปลาไหลขนาดเขื่อง 7-8 ตัว ดิ้นขลุกขลักอยู่ในกะพล้อด้านใน โดยมีงาเเซงเเยงเหยื่อ ล่อเอาไว้ให้เจ้าปลาไหลหลงกลตายใจ ครั้นจะมุดหัวออกทางปลายก็ไปติดเศษฟางเศษหญ้า อุดทางปิดปากซะเเน่น รอให้เจ้ามาดจับออกมาทีละตัวๆ

เมียรักรู้ใจ ยกน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ พร้อมด้วยกะลามะพร้าวขัดมัน เทน้ำมาให้เกือบเต็มกะลา เเล้วก็วางไว้ข้างๆ ก่อนที่จะไปสาละวนตระเตรียม ข้าวเหนียวหัวหงอก ที่เป็นข้าวเหนียวคล้ายข้าวเหนียวหน้าปลาเเห้ง เเต่มีการโรยหน้าด้วยมะพร้าวขูด มีความเค็มหวานอยู่ในตัว ซึ่งเป็นของโปรดของนังหนูลูกสาวคนเดียวของคนทั้งสอง ให้นังหนูมันได้กินซะก่อน...

"เสร็จเเล้วมาเปิบข้าวเช้ากันนะพี่..."

กล่าวจบ เมียรักก็เเอบถอนหายใจลึกๆเสียมิได้ กับท่าทีอันเฉยเมยของผู้เป็นผัว เเต่ถึงกระนั้น ข้าวอวบเม็ดยาวคล้ายข้าวเหนียว พร้อมน้ำพริกปลาเเห้ง ก็วางไว้อยู่บนเเคร่อย่างเรียบร้อย

"อีโพ!!..มึงขึ้นไปบนเรือน หยิบเอา ปูน เอาเกลือ ยาฉุนกับพลู มาให้กูหน่อย!!..."

พูดจบ ไอ้มาดก็หยิบเอาใบอีเทิน ที่ห่อด้วยผ้าคาดเอวสีเทาเก่าๆของมัน ซึ่งไปหาเด็ดเก็บมาจากท้ายทุ่งเมื่ออิตอนหาปลา ได้มาประมาณสักสอง-สามกำมือ เกลี่ยวางไว้บนเเคร่ หลังจากจัดการเจ้าปลาไหลในอีจู้เป็นที่เรียบร้อย

"พี่ไปโดนอะไรมาหรือ? ถึงต้องบดยาห้ามเลือด!!.."

"มึงขึ้นไปหยิบมาเหอะ กูเเค่ทำเตรียมไว้เฉยๆ..."

เมียรักก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ถามกวนอกกวนใจอะไรต่อไป ให้มันเพิ่มคำยาวสาวคำยืด หันหลังก้าวขึ้นกระท่อมไม้ไผ่หลังคามุงจาก ที่มีกระไดไม้ไผ่พาดสูงขนาดน้ำท่วมพอพ้น ไปหยิบเอา ปูน เอาเกลือ ยาฉุนกับพลู มาให้ผัวซะก่อน เเล้วจึงค่อยย้อนกลับมาปลุกนังหนูขึ้นมาเปิบข้าวเช้าพร้อมๆกัน

เธอเองก็ได้เเต่ภาวนาคุณพระคุณเจ้า ว่าเมื่อไหร่เหตุการณ์ร้ายๆของบ้านของเมือง มันถึงจะจบถึงจะสิ้นกันเสียที พ่อของเธอถูกทหารอังวะฆ่าทิ้งอย่างโหดเหี้ยมที่บ้านข้าวเม่า ในขณะที่ผัวโดนเกณฑ์ใบบอกอยู่ทุ่งภูเขาทอง พวกทหารอังวะพวกนี้ช่างโหดร้ายอำมหิตเสียเหลือเกิน บุกเข้าเผาหมู่บ้านซะจนราพณาสูร เด็ก คนเเก่ พวกมันฆ่าทิ้งหมด!! ถ้าเป็นชายมันก็จับไปเป็นเชลย ถ้าเป็นหญิงมีน้ำมีนวลหน่อย ก็จะถูกข่มเหงรังเเกข่มขืนอยู่ตรงนั้นนั่นเอง หากขัดขืนไม่สบอารมณ์ ก็หมดลมหายใจกันอยู่ตรงนั้น!! โชคดีที่เธอคว้านังหนูลูกสาวไว้ได้ เเละเเม่ก็หนีเตลิดเปิดเปิงไปกับน้องสาว ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร?

"เฮ้ยยยย!! หนีเร๊ววววว!!..ไอ้โชติ ไอ้มาด พวกอังวะ มันควบม้ามาทางนี้เเล้วเว้ยยย!!!.."

สิ้นเสียงตาคำ เฒ่าล่านกมือฉมังเเห่งคลองข้าวเม่า ที่่วิ่งกระหืดกระหอบอย่างไม่คิดชีวิตพร้อมกับหน้าไม้ อาวุธประจำกายสะพายเเล่งไว้เเน่น ร้องตะโกนบอกทุกคนให้รีบหนีเอาชีวิตรอด!! เเต่ก็ช้าเกินไปเสียเเล้ว ไอ้โชติที่กระท่อมอยู่ติดกัน ที่เห็นยืนเก้ๆกังอยู่ปลายทุ่ง ทำท่าจะกลับหลังหันวิ่งหนีเข้ามาทางกระท่อม ก็ถูกทหารม้า 30 กว่าม้า ควบฝุ่นตลบไล่ตามหลังมาทัน

ควับบบ!!

เสียงดาบอันคมกริบ ดังเเหวกอากาศพร้อมกับเเขนข้างหนึ่งของไอ้โชติ หลุดขาดกระเด็นเลือดสาดพุ่งร่วงหล่นอยู่ตรงนั้นนั่นเอง เเล้วร่างของมันก็ทรุดฮวบกองอยู่กับพื้นตรงนั้น!!

"อีโพ!! อุ้มนังหนูหนีไป เร๊ววว!!."

ไอ้มาดได้ตะโกนให้ลูกเมียรีบหนีไป ส่วนมันก็กระโจนขึ้นไปบนกระท่อม หยิบเอาดาบคู่ที่เป็นอาวุธประจำกาย กระโดดลงมายืนปักหลักอยู่หน้ากระท่อม ขวางทางหมู่ม้าทะลวงฟันของพวกอังวะ โดยไอ้มาดจะไม่ยอมหนีอีกต่อไปเเล้ว มันขอตายอยู่ตรงนี้!!

" มึงเรียงหน้ากันเข้ามาเลย ไอ้พวกสัตว์นรก!!...."

มือที่กุมดาบคู่ไว้มั่น พร้อมสายตาที่จ้องเขม็งไปข้างหน้า ไอ้มาด..มันก็สาวเท้าเดินเข้าหาทัพม้าของพวกอังวะอย่างไม่กลัวเลยเเม้เเต่น้อย มันพร้อมเเล้วที่จะเอาชีวิตของมันเข้าเเลก เพื่อให้คนอื่นได้หนีรอดปลอดภัย!!.....

6.เด็ดหัวให้สิ้นซาก!!    

 โครม!!   

 เสียงกระบอกไม้ไผ่ ที่บรรจุเหล้าป่าเกือบเต็มกระบอก ถูกเจ้าของขว้างด้วยโทสะอย่างสุดขีด  เฉียดหัวของนักรบเดนตาย 3 คน ในกองม้าทะลวงฟันของกรุงอังวะ ที่เหลือรอดกลับมาได้  หลังจากได้ติดตามกองกำลังพระยาตาก ที่เเหกด่านวัดพิชัยมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก  เเล้วพลาดท่าเสียที ตายเกือบหมด!!     

เนมโยสีหปเต๊ะ เเม่ทัพใหญ่ของกรุงอังวะ ค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ จากูบหลังช้าง ที่วางอยู่ภายในค่ายโพธิสามต้น เเล้วมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าของนักรบกองม้าทะลวงฟันทั้งสาม ที่ยังหมอบก้มหน้า ด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทา...    

 ควับบบ!!   

 เสียงดาบในมือของ เนมโยสีหปเต๊ะ เเหวกอากาศโช๊ะลงไป!! พร้อมทั้งหัวที่หลุดออกจากบ่า ของนักรบผู้พ่ายเเพ้คนหนี่ง กลิ้งกระเด็นตกลงมาพร้อมทั้งเลือดที่พุ่งกระฉูด ไหลนองเปรอะเปื้อนอยู่ตรงนั้น ก่อนที่นักรบที่เหลืออีกสองคน จะถูกองครักษ์ของท่านเเม่ทัพ เข้าประกบเเล้วลากตัวออกไปข้างนอกทันที่!!   

 ท่านเเม่ทัพเดินกลับไปที่กูบหลังช้างอย่างช้าๆ โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเลยเเม้เเต่น้อย ปล่อยให้ร่างของนักรบชะตาขาดคนนั้น เป็นหน้าที่ขององครักษ์ที่เหลือ เร่งรีบในการทำความสะอาดคราบเลือดที่กระเด็นเซ็นซ่านกันอย่างรวดเร็ว เเล้วท่านเเม่ทัพก็หยิบเอาหนังกระต่ายสีเทาขนาดฝ่ามือ ที่วางอยู่บนโต๊ะ เช็ดปาดคราบเลือดที่ดาบเล่มนั้น ก่อนที่จะเสียบดาบเก็บเข้าฝักไว้ตามเดิม

 "ไอ้เมขะระโบ กับ ไอ้เเนกวนจอโบ ที่กูให้ไปบดขยี้ กรมหมื่นเทพพิพิธ ที่ปากน้ำโยทะกา ปราจีน ผลเป็นยังไง?!!.."

 เสียงทุ้มต่ำของเนมโยสีหปะเต๊ะ ทำให้เลือดในกายของเหล่าเสนาอำมาตย์ ที่ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านเเม่ทัพ มาไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยสมรภูมิ ต่างพากันนั่งก้มหน้านิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เต็ง ที่ตั้งรายล้อมโต๊ะเเผนที่จำลองขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น เพราะทุกคนรู้ดีว่า ถ้าท่านเเม่ทัพพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆต่ำๆช้าๆคราใด ไม่ใครก็ก็ใครมีอันต้องเลือดตกยางออกกันบ้าง!!

 "กูถามมึง!! ไอ้มองย่า!!..."

 เสียงทุ้มต่ำของท่านเเม่ทัพ ยิ่งลดโทนเสียงลงไปอีก เกือบจะเป็นเสียงกระซิบกระซาบจากผีพรายตายโหง ก่อนที่จะเดินตรงไปยังสัปคับคชาธาร ที่มี ทวน ง้าว โตมร ปืน หอกซัด วางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบง้าว ค่อยๆดึงออกมาจากซอง เเล้วจ้องหน้าผู้ที่ถูกถาม ด้วยดวงตาประกายดุจเเววตาเสือ!!

 "ขะๆขอรับ ท่านเเม่ทัพ!!..."

น้ำเสียงตะกุกตะกัก ของ มองย่า หัวหน้าหมู่ทะลวงฟัน นักรบคนสนิทที่รู้ใจ เนมโยสีหปะเต๊ะ มากที่สุดอีกคนหนึ่ง ถึงกับสะดุ้งเฮือกสุดตัว กับคำถามเสียงต่ำๆนั้น!!

"ขะๆ คือว่า..เอ่ออออ..ฝ่ายมะๆม้าาาาเร็ว ของเรา ได้เเจ้งมาว่า ท่านเมขะระโบ กับท่าน เเนกวนจอโบ นำทหาร 3,000 นาย ไปยังปากน้ำโยทะกา สามารถตีทัพหน้าของ กรมหมื่นเทพพิพิธ เเตกเเล้วขอรับท่านเเม่ทัพ!!....

"อืมมมม..."

รอยเเสยะยิ้มทางมุมปากข้างขวา ที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้หนวดเครารุงรังของ เนมโยสีหปะเต๊ะ พร้อมเเววตาเสีอคู่นั้น เริ่มอ่อนโยนลง พร้อมทั้งเสียงเเอบถอนหายใจของนักรบคู่บารมี ดังขึ้นอย่างเงียบๆ โดยที่มิได้มีการนัดหมาย

"เเล้วไอ้หมื่นเก้า กับหมื่นศรีนาวา ทหารเอกของมันล่ะ?.."

"ตายในที่รบ!! ขอรับ..."

"เเล้วตัวหัวหน้ามันล่ะ?!..."

"เอ่อออ..ตัวกรมหมื่นเทพพิพิธ ได้หนีไปทางพิมาย ส่วนกองทัพอาสาชาวปากน้ำโยทะกา ก็สลายตัวไปจนหมดสิ้นเเล้วล่ะขอรับ ท่านเเม่ทัพ!!...."

"ดี!!.."

เสียงคำรามสั้นๆของ เนมโยสีหปะเต๊ะ ที่บ่งบอกถึงอาการเเสดงความสะใจ!! ก่อนที่จะเสียบง้าวเข้าไปในซอง เเล้วก็วางไว้ที่ สัปคับคชาธาร ตามเดิม

"เเล้วเมื่อคืน มันผู้ใดเเหกด่านวัดพิชัยออกไป?!!

"เจ้าเมืองตาก พร้อมทหารไพร่เลว คะเนไม่เกิน 500 คน คาดว่าขี้ขลาดตาขาว กลัวตาย ก็เลยไม่มีกะจิตกะใจจะคิดต่อสู้ ขอรับกระผม..."

เเม่ทัพเเห่งกรุงอังวะ มองจ้องหน้า มองย่า หัวหน้าหมู่ทะลวงฟัน ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงอันดังว่า....

"มึงจัด เสือหมอบเเมวเซา เเทรกซึมสังเกตุการณ์ความเคลื่อนไหว ที่ไอ้กลุ่มพวกนี้มันตีฝ่าวงล้อมออกไป ว่ามีชาวบ้านกลุ่มไหนบ้างที่จะไปเข้าร่วมกับมัน เเล้วเอากองกำลังไป 2,000 ให้ผ่านพ้นเจ็ดราตรี ค่อยบดขยี้มันทั้งหมด!! เเล้วมึง ไอ้มองย่า!!..มึงจะต้องเอาหัวของไอ้เจ้าเมืองตากคนนี้ มาสังเวยกูให้ได้!!.."

สิ้นเสียงคำสั่ง เนมโยสีหปะเต๊ะ เเม่ทัพใหญ่เเห่งกรุงอังวะ ก็ผละออกไปจากที่ประชุมวางเเผนเหล่าทัพ ด้วยสายตามีเเววเเห่งความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด!!.....

เรียกได้ว่าเป็นคลิปที่ส้รางความสะเทือนใจหนักในโลกโชเซี่ยล โดยเป็นคลิปที่มีวัยรุ่นสองคนที่อาจจะทนไม่ไหว พฤติกรรมถีงกับต้องบุกไปห้ามอาจารย์คนดังกล่าว โดยเมื่อไปถึงพบอาจารย์คนดังกล่าวนั้นได้กำลังตีพ่อแท้ๆของตัวเองจนไม้หัก โดยหลังจากที่เข้าไปห้ามก็ได้มีการเถียงและถามถึงเหตุผลที่อาจารย์คนดังกล่าวนั้นตีพ่อของตนเอง โดยอาจารย์ได้อ้างเหตุผล โดยระบุว่าพ่อทำน้ำท่วมบ้าน 

โดยผู้ใช้เฟซบุ๊คที่ใช้ชื่อว่า Paiboon Jarungkitkul ได้มีการโพสต์คลิปการมีปาก

เสียงกันระหว่างหนุ่มและหญิงคนหนึ่งที่เป็นอาจารย์ เนื่องจากฝ่ายหญิงนั้นได้ใช้

ไม้ตีพ่อวัยชราที่ป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์ จนฝ่ายที่ถ่ายคลิปซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้อง

รีบเข้ามาห้าม โดยผู้ใช้เฟซบุ๊ครายดังกล่าวได้ระบุว่า ตีพ่อทุกวันเข้าใจนะครับว่า

เครียดพ่อเป็นอัลไซเมอร์ พิกัดจรัญ65ข้างปั๊มpt พร้อมคอมเม้นเพิ่มเติมระบุว่า

มันมีวิธีที่ดีกว่านี้มั้ยคุณเป็นถึงอาจารย์สอนนักศึกษาในมหาลัย..พ่อแม่ผมก็ป่วย

เข้าใจว่าเครียดดูแลคนเดียวแต่ควรมีสติหน่อยสิครับ.........